zondag 31 augustus 2008

Ride for the Roses, 97.1 km, 3 uur en 23 minuten, 28.7 km/u



De wekker ging toch weer al om zeven uur vanochtend en ik zit nog wel in de nachtdienst vanavond. Wordt dus een lange dag voor mij. Om kwart over acht hebben we afgesproken bij de rotonde in Terneuzen. Ik ben keurig op tijd en Fred en Edwin staan ook al op de parking bij het busstation. We vertrekken naar Goes en zien onderweg al heel wat auto`s rijden met fietsen op de auto. Eenmaal aangekomen in Goes worden we door de verkeersregelaars naar een parkeerplaats gestuurd. Het is al flink druk maar er is gelukkig plek genoeg. Ruim op tijd staan we in het vak van zeeland seaports, ik neem wat foto`s van mijn collega`s en na lang wachten kunnen we dan eindelijk vertrekken. Het weer is prachtig, kan gewoon niet beter. Langzaam komt alles op gang en niet veel later kunnen we tot onze verbazing zelfs even flink over de 40 km/u doorrijden. Al snel ligt ons groepje van het werk uit elkaar, dat kan niet de bedoeling zijn en eenmaal op de zeelandbrug besluiten we het toch wat rustiger aan te doen. Vanaf nu is het echt opletten geblazen, er wordt constant in de remmen geknepen en dat rijdt gewoon niet lekker. Er fietst een groep van de organisatie breed uit over de weg zodat niemand er voorbij kan en mag. Op zich niet verkeerd maar het wordt er niet minder gevaarlijk op. Wij hebben zelf nog een tijdje op het fietspad gereden maar ook daar moest je goed uitkijken en ook hier kon je niet inhalen. Van de route en de omgeving heb ik eigenlijk weinig tot niets gezien. Je moest gewoon altijd erg goed blijven opletten om niet ten val te komen. Het groepje van het werk is intussen weer bijna compleet en na 70 kilometer sluit de laatste aan zodat we eindelijk weer gezamelijk rijden zoals de bedoeling was. Ik hoor van mijn collega`s dat er al behoorlijk wat fietsers gevallen zijn ook net achter ons. Ik heb verder gelukkig niets gezien en niets gemerkt. Er stond veel publiek langs de route om iedereen aan te moedigen en de sfeer zat er in ieder geval goed in bij deze mensen. Niet dat wij het niet naar ons zin hadden maar het constante remmen begint nu langzamerhand wel erg vervelend te worden. Na ongeveer 97 kilometer komt de hele meute tot stilstand. Het zit er blijkbaar op, nog even wat aanschuiven in de lange rijen en dan zijn we weer terug bij de zeelandhallen waar iedere fietser een rode roos krijgt aangeboden. Het is en blijft een prachtig initiatief maar 14.000 fietsers op de weg is gewoon bijna niet te doen. De sfeer was verder echt prima en het was ook zeker goed georganiseerd. Als we terug zijn in de startvakken besluiten de meesten onder ons om hun fietsen in de rekken te hangen en naar binnen te gaan om wat te eten en te drinken. Mijn fiets achterlaten tussen die duizenden andere fietsen dat lijkt me geen goed plan. Fred haalt wat te drinken en ik blijf bij de fietsen. Niet heel veel later besluiten we maar naar huis te gaan. Ik moet vanavond tenslotte nog gaan werken dus wil niet te laat thuis zijn. Bij het verlaten van het terrein zien we Leontien van Moorsel naast ons staan die net als ons ook gewoon netjes staat aan te schuiven in de lange rij. Waar stond de auto ook al weer vraag ik me af? Fred fietst er gelukkig blindelings naar toe. Mijn orientatie had me in ieder geval weer al lang in de steek gelaten dus ik had geen idee waar ik naar toe moest. De auto in en naar huis, toch wel een geslaagde dag, zeker voor het goede doel.
De 11e editie van de Ride for the Roses heeft een recordopbrengst voor KWF Kankerbestrijding opgeleverd. Het voorlopige eindresultaat bedraagt € 1.091.275,18

donderdag 28 augustus 2008

Testrit met nieuwe vork, 47.9 km, 1 uur 28 minuten, 32.3 km/u


Vanmorgen dus eerst naar de dealer (Rabout in Goes) geweest om de vork om te laten wisselen. Het eerste wat opviel toen de doos open ging waar de easton inzat, was dat het tegen mijn verwachting gewoon een prachtige vork is als je hem in je handen hebt. Een enorme meevaller, erg degelijke vork en prachtig afgewerkt vooral de dropouts zien er erg goed uit. Toen hij in mijn fiets zat moest ik wel even wennen, de kleur is niet hetzelfde zwart als dat van het frame maar storend is het zeker niet. Ik ben dus enorm tevreden ook over de looks. Ook ben ik een centimeter dieper gaan zitten. op advies van de dealer de vork op dezelfde lengte af laten zagen voor het geval ik niet tevreden ben over de positie. De spacer boven op mijn stem verdwijnt dus als de positie ok is. Ook ben ik zeer tevreden over de snelle afhandeling van alle betrokken partijen, Veltec, Cervélo en Rabout hebben echt een zeer goede service verleend. Na thuiskomst eerst wat gegeten en daarna snel in mijn wielerkleding gesprongen voor een testritje. Dat ik een centimeter lager zit dat merk ik metteen, maar op het goed lopend asfalt merk ik nu niet direct echt veel verschil in het rijgedrag. Door de polder waar de wegen wat slechter liggen voel ik voor het eerst dat de vork inderdaad wat zachter aanvoelt dan de Wolf. Ik zoek ook nog even een kasseistrook op waar de Easton en ik aan moeten geloven. Kasseien is niet mijn ding maar het is tenslotte een testrit dus alles moet even uitgeprobeerd worden. Het is gelukkig maar een strook van zo`n 200 meter. Op de kasseien merk je het verschil goed, de easton biedt duidelijk meer comfort dan de wolf dus dat is mooi meegenomen. Ik ben zo bezig met mijn nieuwe vork dat ik bijna op de gril beland van een grote volvo die veel te hard komt aanrijden en mij over het hoofd ziet. Ik schrik me te pletter en de persoon in de auto ook want hij trapt keihard op zijn rem. Gelukkig had ik de weg niet overgestoken en was ik links van de weg blijven rijden anders was het wel een heel kort testritje geworden met de Easton. Is me eigenlijk nog nooit overkomen bijna een botsing dus de schrik zit er even goed in. Ik fiets verder en ga op zoek naar een stuk fatsoenlijk asfalt om ook even een sprintje te trekken. Het nieuwe fietspad langs het kanaal lijkt me wel een geschikt stukje, ze zijn net aan het werken op het fietspad naast Cerestar waar ik eigenlijk een stukje wilde sprinten richting huis maar het fietspad is geblokkeerd. Ik fiets door tot de blokkade en draai om. Dan maar een kort sprintje terug. Even op de pedalen, handen in de beugels en gas geven maar. Voor ik het weet zit ik vlak voor de bocht en moet ik flink in de remmen. Iets te kort stukje weg dus maar het voelde goed en ik zag even 55.6 km/u verschijnen op de polar. Helaas weer vergeten om hem op 1 seconden registratie te zetten in plaats van 5 seconden. Op mijn hartslaggrafiek staat namelijk 54.3 km/u maakt verder niets uit natuurlijk maar alle beetjes helpen. Volgende keer ga ik toch eens een mooi stuk weg op zoeken en maximaal sprinten, 60 per uur moet te halen zijn. Ik kijk op mijn stopwatch en zie dat het weer bijna tijd is om de kinderen van school te halen dus ik fiets nog een klein rondje en ga daarna richting school. Erg tevreden dus tot nu toe over mijn nieuwe Easton vork.

dinsdag 26 augustus 2008

Intensief D2/D3, 46.3 km, 1 uur en 19 minuten, 34.9 km/u


Vandaag staat er een wat intensievere training op de planning hoog in D2, dus steeds rond de 170 hartslagen per minuut. Fred twijfelt even op het werk of hij mee wilt fietsen omdat dat voor hem in principe betekent dat hij over zijn omslagpunt en dus in het rood zal moeten fietsen. Ik zeg hem dat het geen probleem zou moeten zijn als hij in mijn wiel blijft rijden. Fred is overtuigd en we spreken af bij het huis van mijn ouders om 15:30 omdat ik de kids daar even naar toe heb gebracht. Om 15:42 beginnen we aan de training, de wind is maar weer eens aan de stevige kant vandaag maar dat mag de pret niet drukken. De eerste twee kilometer fiets ik nog rustig daarna moet de hartslag naar de 170 slagen of zelfs iets hoger. Het wordt misschien saai maar ook nu fietsen we weer via Philippine over het smalle fietspad richting ijzendijke. In totaal zo`n 20 kilometer tegenwind in de zij. De benen zijn fantastisch vandaag de hartslag zit waar hij zijn moet tussen de 172 en de 174 slagen en het tempo is aangezien de stevige wind zeker ok. 32 a 34 km/u kan ik makkelijk aanhouden en met zulke benen zou ik eigenlijk flink door willen knallen maar dat is vandaag niet de bedoeling. Fred blijft overal netjes in mijn wiel hangen maar rijdt volgens zijn zeggen wel steeds boven zijn omslagpunt. Even wat eten roept hij, dat is niet nodig zeg ik tijdens zo`n korte training. Ok dan wacht ik nog wel even, het einde van het lange smalle fietspad is in zicht en we draaien zo een stukje naar rechts richting ijzendijke om daarna weer terug naar Terneuzen te rijden, ook weer een lang recht stuk langs de snelweg. De wind helaas niet in de rug zoals we dachten maar wederom zijwind. Toch merk je dat het in ons voordeel is want de snelheid gaat toch flink omhoog. Zo`n 5 kilometer hou ik de snelheid boven de 40 km/u daarna draaien we steeds meer naar rechts waar de wind weer wat tegen komt te zitten. De hartslag blijft netjes in D2 met af en toe een uitschieter naar de D3 zone. We zijn weer bijna terug in Terneuzen, Fred zit nog steeds in mijn wiel en heeft het goed vol kunnen houden. Nog een stuk door de polder en de brug is weer in zicht. Fred gaat rechtdoor, ik vervolg mijn weg terug richting Sas van Gent langs het kanaal. Echt flink wind tegen nu, dan maar flink gas geven en in D3 naar huis. Ik vlieg echt een paar fietsers voorbij richting sluiskil die ook op een racefiets rijden, niemand denkt aan aanpikken dat is duidelijk. In het begin 38 a 39 km/u tegen de wind in. De hartslag stijgt nu toch wel flink zelfs iets over het omslagpunt. Iets rustiger dan maar om de hartslag rond het omslagpunt te houden. Gevoelsmatig gaat het echt super ik fiets gewoon makkelijk 34 a 35 km/u met een flinke tegen wind en hou dit vol tot in Sas van Gent. De laatste tien kilometer dus in D3 gereden maar geen enkel probleem. Kortom erg goede dag vandaag, nog veel energie en kracht over en net geen 35 km/u gemiddeld gereden. Tevens was dit mijn laatste ritje met mijn Wolf SL vork, ik blijf het jammer vinden want het is en blijft een prachtige vork. Donderdag wordt mijn Wolf vork dus vervangen door de Easton EC90SLX wat ook een enorme goede vork is. Er zijn al mensen die de vork al hebben laten wisselen en de ervaringen met de Easton zijn erg goed. Hij schijnt wat zachter aan te voelen, het comfort gaat dus wat omhoog. Intervallen wat eigenlijk op donderdag gepland stond gaat dus niet lukken. Ik ben benieuwd hoe de vork aanvoelt en kijk al uit naar mijn volgende training waar ik de vork even goed wil testen. O ja, ik heb nog een extra lijntje toegevoegd aan mijn hartslag grafiek. De stippellijn die je ziet lopen is de gemiddelde snelheid.

zondag 24 augustus 2008

Zeer rustige duurtraining, 100.2 km, 3 uur en 35 minuten, 27.9 km/u

Ondanks dat de Eneco Tour vandaag langs ons dorp dendert omstreeks 11:30 ga ik vandaag gewoon zelf lekker fietsen. Fred gaat ook mee en na de nodige smsjes vertrek ik wederom iets later dan gepland. Om 10:17 stap ik op de fiets en rij Fred tegemoet richting Sluiskil. Voor de Zandstraat kom ik hem tegen en keren we om terug richting Sas van Gent. Op de planning staan zo`n 100 rustige kilometers dus Fred hoeft zich geen zorgen te maken vandaag over het tempo (haha) Na aankomst in Sas begint het gelijk al goed, we staan zo`n 10 minuten voor de brug. "klote brug" of moet ik nu ook "sorry brug" zeggen net als die reklame "klote zon" We zien vandaag opvallend veel wielertoeristen rijden maar dat heeft waarschijnlijk alles te maken met de Eneco tour. Velen lijken hun fiets weer eens uit de stal te hebben getrokken voor een ritje richting Sas van Gent. Wij fietsen via Westdorpe de tractaatweg over en via de eversdam richting zuiddorpe. Uiteindelijk via Axel (waar Fred nog even aan wildplassen doet) en heikant komen we weer in Hulst uit om zo de lange weg terug te fietsen naar Sas van Gent. Ik maak ook nog snel even een foto van onze fietsen, voor mij misschien wel de laatste foto met mijn Wolf voorvork in mijn fiets (snik) maar het is niet anders. Als ik hem wil houden moet ik een papier ondertekenen dat ik er op eigen risico mee verder fiets. Dat risico gaan we maar niet nemen het is al erg genoeg dat ik er vandaag weer gewoon mee rond moet fietsen (van mezelf dan toch) op de weg terug van Hulst naar Sas staat er weer een behoorlijk windje dus schakelen we maar wat lichter om rustig te kunnen blijven rijden. Ik vraag nog even aan Fred hoe het gaat en alles gaat gelukkig goed . Na een blik op de polar ben ik (en Fred ook) verrast door het aantal kilometers dat we tot nu toe hebben gemaakt. Amper 50 kilometer hoe kan dat nou, ik dacht dat we er wel al een kilometer of 60 a 70 op hadden zitten. Zelden meegemaakt dat de tijd en de kilometers zo vooruit kropen, het zal ongetwijfeld komen door de saaie lange rechte stukken. We zijn weer bijna in Sas van Gent en staan deze keer gelukkig eens niet voor de brug. Daarna via Sas naar Philippine waar onze zuiderburen weer massaal op afgekomen zijn vanwege de mosselrestaurants. Nu een stuk richting de braakman en daarna via Hoek terug naar Terneuzen. Fred heeft het wel gehad met de wind zegt hij maar het is nu gelukkig niet zo ver meer. Er staan nu zo`n 85 kilometer op de teller en hier scheiden onze wegen. Fred gaat over de brug en ik fiets rechtdoor terug richting Sas. In de polder aangekomen maak ik nog even een omweggetje om aan de 100 kilometer te komen. Op het laatste stuk staat er echt nog een flink windje die nog wat is toegenomen maar ik fiets voor mijn doen rustig verder, ondanks dat gaat de hartslag toch wat omhoog. Het zit er weer op een gemiddelde dat zelfs net onder de 28 km/u ligt dat is voor mij wel even geleden. Toch wel eens lekker zo`n rustige training.



vrijdag 22 augustus 2008

Souplesse training, 48.1 km, 1 uur 30 minuten, 32 km/u (106 rpm)


Allereerst gisteren toch even geschrokken toen de informatie tot me kwam dat er een terugroep actie opgezet is voor alle Wolf SL voorvorken. Dit betekent dus dat mijn voorvork direct vervangen moet worden omdat de kans bestaat dat de stuurbuis zou kunnen breken. Amper twintig dagen geleden storte ik mezelf nog naar beneden met een gangetje van iets over de 76 km/u in de afdaling van de glandon gelukkig was ik me toen niet bewust van de mogelijke kans op het breken van de stuurbuis. Gelukkig goed afgelopen en een goede zaak dat er gelijk actie op ondernomen wordt om alle vorken terug te nemen. http://www.cervelo.com/wolfslrecall/default.aspx?lang=en Vanmorgen dus gelijk naar de dealer gebeld en direct netjes geholpen. De nieuwe voorvork in dit geval een Easton EC90SLX (zie foto links) is intussen besteld door de dealer (in mijn geval in Goes). Ik word terug gebeld als de voorvork binnen is en dan maken we een afspraak om de vork daadwerkelijk te vervangen. De voorvork is met zijn 295 gram zelfs nog lichter dan de wolf vork en hij schijnt ook wat meer comfort te bieden. We zullen zien of het rijgedrag van de Easton anders is dan met de Wolf SL. Ondanks dit mindere bericht heb ik toch getraind vandaag, misschien niet erg slim maar ik kan me niet voorstellen dat mijn vork net nu gaat afbreken. Het blijft echter een risico dus ik hoop zeker dat de easton er volgende week inzit. Een toertocht met hoge snelheden en slechte wegen doe ik nu maar even niet. De training van vandaag dan ....... Iets na kwart over tien stap ik toch wat onzeker op mijn fiets en het verhaal van de voorvork spookt nog wel even door mijn hoofd. De bedoeling van vandaag is een souplesse training dus lekker licht rijden boven de 100 omwentelingen per minuut. Ik fiets vandaag dus op het binnenblad voornamelijk 39-15/16 en hou de trapfrequentie ruim boven de 100 omwentelingen. Door het grind op sommige stukken op mijn vaste rondje in de polder fiets ik maar weer richting watervliet. Dus weer via Philipinne over het lange smalle fietspad. Eigenlijk een ideaal stuk waar je constant een hoge trapfrequentie aan kunt houden omdat er amper bochten in zitten. Er staat niet zo veel wind vandaag maar op de heenweg heb ik in ieder geval wel wat tegenwind. Het gaat lekker, de handjes los boven op het stuur en lekker ronddraaien. De snelheid ligt overal zo`n beetje rond de 32 a 33 per uur en op sommige stukken nog iets harder. De hartslag hou ik netjes onderin de D2 zone dus ik kan redelijk rustig fietsen vandaag. Het is intussen half twaalf geworden als ik weer op mijn vaste rondje in de polder bij Sas van Gent beland en ik peddel nog steeds met dezelfde frequentie verder. Ik wil zeker anderhalfuur fietsen dus plak er nog een klein rondje aan vast in de polder alvorens ik terug keer richting huis. Om 10 voor twaalf fiets ik over de vrijstraat terug naar huis, mijn vrouw gaat de kinderen afhalen van school maar ik besluit ook maar om even naar school te fietsen om de kinderen af te halen. Aan school raak ik nog even in gesprek met een jongen uit de toerclub van Sas (weet zijn naam niet) die vraagt hoe de marmotte verlopen is. Hij is meer iemand van de korte afstand zegt hij me, twintig kilometer keihard rijden dat vind hij prachtig. Ik hou echt meer van de lange afstanden en eigenlijk vooral van lange afstanden met beklimmingen. Een uur of twee uur boven je omslagpunt knallen kan natuurlijk ook wel eens lekker zijn maar in de basis ben ik gewoon een duursporter. Dat was met lopen ook altijd zo, 5 km vond ik helemaal niks, minimaal 8 of 10 kilometer dan had ik pas lekker gelopen.

woensdag 20 augustus 2008

Interval training, 48.4 km, 1 uur 41 minuten, 28.6 km/u


Ik weet het, het is mijn eigen schuld maar de laatste dagen lag ik steeds pas rond 2 uur s'nachts in mijn bed. Ik zit in de middagdienst en ben dus ongeveer tussen 22:15 a 22:30 thuis, nog wat drinken en dan nog ff achter de computer (ff is al snel een paar uurtjes). Ik zit weer helemaal into Flash (webdesign) en steek daar de nodige uurtjes in om het weer onder de knie te krijgen. Gevolg is natuurlijk dat ik totaal niet uitgerust ben, toch stond er voor vandaag een interval training gepland. Fred gaat ook mee vandaag en we spreken af dat we elkaar tegemoet rijden. Alles behalve fit stap ik om 8:30 uit mijn bed, wat eten, drinken en omkleden. Kwart over negen vertrekken gaat niet meer lukken, ik haast me wat en om 9:25 stap ik op de fiets en rij ik richting Terneuzen. Ik ben nog maar net vertrokken en Fred komt me al tegemoet gereden. Samen rijden we rustig richting de Zandstraat om daarna in Philipinne linksaf te slaan. Ook vandaag fietsen we naar Watervliet omdat je daar redelijk vrijuit kan sprinten op de lange stukken. Er staat vandaag weer een redelijk windje, we slaan rechtsaf en ik zeg tegen Fred dat we op deze weg gaan sprinten, althans 1 minuut zo hard mogelijk fietsen. De sprints zien er weer hetzelfde uit als mijn vorige interval training. 2 series van 3x1 minuut, na elke sprint 3 minuten rustig uitrijden en tussen de 2 series een kwartier rustig fietsen. Ik tel af en zet aan om te gaan sprinten, de eerste sprint gaat redelijk goed ik haal echter net geen 50 per uur (zij tegenwind) de hartslag stijgt sinds lange tijd weer eens naar zo goed als maximaal 199 slagen per minuut. Fred is achter gebleven en ik fiets rustig uit, net voor hij weer kan aanpikken moeten we weer aan de bak voor de volgende minuut. We zijn intussen afgeslagen en de wind zit nu nog ongunstiger. Ik zet aan en voel eigenlijk gelijk dat dit helemaal niks gaat worden vandaag. Zo slap als een vaatdoekje echt totaal geen puf en kracht. 40 per uur haal ik net niet en de hartslag stijgt nu maar tot 187 slagen. Ik wacht op Fred en we komen allebei tot de conclusie dat dit intervallen geen succes is zo net voor we gaan werken. Ik zeg dat ik deze trainingen de volgende keer plan op een vrije dag dit is echt niks. De laatste van de eerste series sprints dient zich aan dus daar gaan we weer .......... het gevoel is echt heel slecht nu ik ben eigenlijk al bijna helemaal leeg en dat na twee sprintjes trekken. Het gaat iets beter ik haal weer 44 per uur en een hartslag van 189 slagen maar het gaat allemaal erg moeizaam. Eindelijk een kwartiertje rustig fietsen, veel zin hebben we niet in een tweede serie sprints maar we gaan het toch maar doen. Bij de laatste serie sprints zit de wind redelijk mee dus dat zal iets beter moeten gaan. De eerste van de drie gaat niet best, de tweede gaat weer redelijk en de snelheid loopt op tot 52.3 km/u maar bij de derde sprint is de puf er echt helemaal uit. Fred kan bij de laatste sprint ook gewoon mijn wiel houden "das makkelijk zegt hij" ik had het niet eens in de gaten dat hij nog achter me zat. Een echte sprint kan je het eigenlijk niet meer noemen ik versnel wel maar echt aanzetten lukt niet meer. 50 per uur wordt niet eens gehaald en op het einde van de minuut is de snelheid zelfs gezakt naar 46 km/u pffffff. Geen goede dag dus maar hopelijk heeft de training toch nog wat nut gehad. We fietsen rustig uit richting huis. Donkere wolken pakken zich samen boven ons dus maar hopen dat het droog blijft. Via Philipinne fiets ik terug naar huis. Ik ben uiteindelijk blij dat ik thuis ben en gelukkig geen regen gehad. ff bijkomen, douchen, eten en gaan werken.

zondag 17 augustus 2008

Duurtraining D1/D2, 73.9 km, 2 uur en 21 minuten, 31.4 km/u


Erg slecht geslapen vannacht, ik sliep pas om kwart over drie dus het geplande vertrek om half tien vanmorgen ging niet lukken. Uiteindelijk om iets over half twaalf vertrokken voor een vrij rustige duurtraining. Al snel merk ik dat ik me supergoed voel vandaag, erg sterke benen en niet kapot te krijgen. 100 kilometer ga ik wegens tijdsgebrek niet halen vandaag (moet nog naar een feestje vanmiddag) het worden er uiteindelijk net geen 74. Via Philipinne, richting Hoek en daarna naar Biervliet. Voorbij Biervliet duik ik terug de polder in en volg de bordjes Terneuzen. Ik word eerst verrast door een dijk met klinkers die later veranderen in een kasseistrook van een paar 100 meter. Hier heb ik nog nooit gefietst, en ik word flink door elkaar geschud op de kasseistrook. Ik heb al wel wat vaker over een kasseistrook gereden maar nu weet ik zeker dat bijvoorbeeld een ronde van vlaanderen echt helemaal niets is voor mij. Ik zie het nut er echt niet van in van die kasseien en je materiaal krijgt ook nog eens flink op zijn donder. Nou is mijn R3 sl wel uitermate geschikt voor de kasseien, parijs roubaix werd zelfs een aantal keer gewonnen op deze fiets die veel comfort biedt door zijn dunne achterpoten, maar mij gaan ze in elk geval niet zien bij dergelijke klassiekers. Ik blijf de bordjes Terneuzen volgen en uiteindelijk kom ik terug uit langs de zeedijk richting breskens. In mijn geval fiets ik natuurlijk verder naar Terneuzen. Tot nu toe heb ik lekker rustig in D1 gefietst, als ik de zeedijk op fiets draai ik gelijk tegen een flinke wind in. Ook rijden er in de verte wat fietsers die vandaag helaas weer als richtpunt dienen voor mij. Ik kan het niet laten en schakel wat tandjes bij en verhoog het tempo wat. Langzaam komen ze dichterbij, eerst passeer ik wat gewone fietsers daarna een enkeling op de racefiets. Nog een stuk voor me fietsen nog twee fietsers met een rood tenue. Het einde van de zeedijk is in zicht en ik sla linksaf. Daarna weer linksaf wederom richting terneuzen. Er is nog 1 fietser over gebleven voor me, de andere is blijkbaar ergens afgeslagen. Ik fiets nog even flink door en net voor air liquide fiets ik de fietser voorbij die nu ik er voorbij fiets een tenue aan heeft van de toerclub uit schoondijke. Ik fiets rechtdoor maar hij slaat rechtsaf. Had ik ook moeten doen want nu ik voorbij Air liquide fiets zie ik dat ik op deze weg niet verder mag fietsen. Rechtsomkeer dus en de zelfde afslag genomen als de andere fietser. Ik fiets zo richting Air products en kom uiteindelijk op het trainingsparcour uit van mijn vader, althans woon-werk verkeer route naar de Dow Chemical. Richting de eerste rotonde zit er zelfs een klimmetje in (haha) en de wind waait behoorlijk stevig op dit stuk. Bij de stoplichten fiets ik weer richting Hoek, daarna over Philipinne terug naar mijn vaste rondje in de polder waar ik nog 1 rondje fiets. Helaas hebben ze hier op een stuk aan de weg gewerkt en de weg is nu bedekt met een laag grind. Ook in de polder bij philippine hebben ze een hele weg voorzien van dit grind. Nog even de vrijstraat over en ik ben weer thuis. Erg lekker gefietst vandaag en zeer goede benen.

vrijdag 15 augustus 2008

Interval training, 41 km, 1 uur en 18 minuten, 31.4 km/u

Om half zeven pas gegeten en iets voor half acht klik ik in de pedalen voor een intensieve interval training. De aardappelen zitten nog wat dwars en zijn amper ingedaald dus als dat maar goed komt. Vanaf deze week ga ik mijn trainingen anders aanpakken dan voorheen. Ik ga nu meer intervallen om mijn snelheid wat omhoog te krijgen. In mijn schema voor de marmotte zaten uiteraard ook interval trainingen maar dit waren vaak langere blokken van vier of acht minuten tegen of op het omslagpunt. Nu ga ik het anders doen, de intervallen worden korter maar intensiever dus over het omslagpunt. Ik ga deze trainingen nu twee keer per week uitvoeren, bij meer dan twee keer per week verdwijnt het effect. Zo is er ook geen meerwaarde in het uitvoeren van 4 series of meer dan 4 sprints per serie. Het is veel effectiever om de sprints nog intensiever te maken. De intensiteit tijdens de sprints bepaalt het succes van de training, niet de hoeveelheid sprints. Uiteraard heb ik dit niet zelf verzonnen, het is een gegeven en daar ga ik me maar aan houden. Ik fiets weer richting Watervliet dat is een rondje van rond de 40 kilometer met wat langere stukken dan mijn vaste rondje in de polder. Ik fiets 15 minuten rustig een warming-up dus en daarna begin ik aan het eerste intensieve blokje van een minuut. Ondanks dat er vandaag niet echt veel wind staat heb ik op dit stuk toch wat tegenwind. De seconden tellen af, ik schakel flink wat tandjes bij en ga flink op de pedalen staan om mezelf op gang te krijgen. Al snel terug op het zadel in de racehouding en trappen maar, de snelheid schommelt tussen de 42 en 45 per uur de hartslag stijgt even naar 194 slagen dus ik ben blij als de minuut om is. Even schrikken vooral na de nachtdienst maar het is niet anders. Ik fiets 3 x 1 minuut over mijn omslagpunt en na elke minuut fiets ik 3 minuten rustig uit. Het tweede blok kondigt zich naar mijn gevoel al weer veel te snel aan maar het zal moeten. Weer op de pedalen en gaan met die banaan, de snelheid ligt nu iets lager zo`n 40 a 42 per uur maar dat ligt meer aan de weg die nog wat meer tegen de wind in draait dan aan mij. De hartslag stijgt weer mooi naar de 192 slagen, nog sneller dan verwacht kondigt het derde blokje zich weer al aan. pfff nou voorruit dan maar de snelheid nagenoeg gelijk aan het vorige blokje de hartslag is wel wat lager nu en haalt de 190 slagen niet meer. Nu een kwartiertje rustig rijden en dan nog een serie van 3 x 1 minuut over mijn omslagpunt. Heerlijk zo`n kwartiertje rust maar ook deze minuten vliegen voorbij en ik moet weer aan de bak. De wind is nu wat meer in mijn voordeel maar zeker niet vol in de rug. Opschakelen en gas geven, de snelheid is nu beduidend hoger als de vorige serie en loopt op tot 51.3 km/u en richting Hoek ga ik een rij auto`s voorbij waarbij sommige me wat verbaasd aangapen bij het passeren. De hartslag stijgt weer netjes naar de 192 slagen . Weer 3 minuten rust en dan het volgende blok. De snelheid ligt in dit blokje rond de 47 per uur de hartslag hou ik maar net boven mijn omslagpunt. Het laatste blok komt wat vervelend uit, bij Hoek waar het fietspad wat omhoog kruipt en meer op een hobbelehei (kermis attractie voor de niet wetende) lijkt dan wat anders. 42 per uur en op het laatst zakt de snelheid terug naar zo`n 38 km/u. De twee serie`s intervallen zit erop en ik fiets rustig richting huis. Ging niet echt super maar het is een begin, ik heb nog een lange weg te gaan betreft het intervallen en het verbeteren van mijn snelheid. Op de terugweg in de polder zit ik nog even vast achter een tractor en blijf er deze keer maar netjes rustig achter rijden. Hoe zal het de aardappelen vergaan zijn tijdens dit ritje, ik vrees dat ze nu flink in "de puree" zitten, verder gelukkig weinig last gehad van het late eten.

dinsdag 12 augustus 2008

Hersteltraning, 39.3 km, 1 uur 18 minuten, 30.2 km/u


Mijn eerste jetlag heb ik intussen weer ervaren na mijn eerste nachtdienst, althans daar vergelijk ik het altijd maar mee. Je voelt je wat zweverig en zeker niet topfit. Tijdens mijn ontbijt rond 14:00 kijk ik uit het raam en ben eigenlijk verrast door het toch vrij mooie weer. Het waait wel weer enorm maar dat zal volgens de weerberichten nog wel een paar dagen aanhouden maar voor de rest schijnt er toch een lekker zonnetje en is de temperatuur prima. Ik wacht even tot mijn vrouw weer terug is van de dagelijkse boodschappen en zeg haar dat ik toch nog even een stukje ga fietsen om mijn lome gevoel kwijt te raken. Om half 5 vertrek ik voor een zeer rustige hersteltraining. Deze keer fiets ik mede door de sterke wind eens op het binnenblad om de hartslag in de herstelzone te houden. Via de polder naar Watervliet, en via Philipinne terug naar Sas van Gent. Het gaat erg lekker zo op het gemakje en al snel ben ik mijn lome gevoel gelukkig kwijt. Wel even oppassen op het smalle fietspad richting Philipinne dat bezaaid ligt met afgebroken takken door de sterke wind. Na 1 uur en 18 minuten zit de training er weer al op. Hersteltraning met deze wind blijkt toch ook gewoon mogelijk te zijn en na thuiskomst zie ik zelfs dat de gemiddelde snelheid nog boven de 30 per uur zit. Enorme sprongen voorruit gegaan dus als ik dit vergelijk met een jaar geleden.

maandag 11 augustus 2008

Crosstrainer, 40 minuten

Fietsen zat er vandaag niet in, de vakantie is voorbij, mijn vrouw is weer gaan werken en de kinderen hebben nog een week schoolvakantie.
Vanavond is het mijn eerste werkdag na een heel erg mooie vakantie, gelijk in de nachtdienst maar het zijn er gelukkig maar vier.
Toch had ik vandaag weer erg veel zin om wat te trainen dus een vrij rustig programma van 40 minuten op de crosstrainer afgewerkt.
4 blokken van 10 minuten met daarin 5 blokjes van 2 minuten oplopend van 130 tot 260 watt. Het ging goed en echt heerlijk kunnen zweten !! Ik zie nu eigenlijk pas goed (in mijn strakke hardloopbroekje) haha, dat mijn spiermassa in de benen flink is toegenomen de afgelopen maanden en gek genoeg zie ik dat ook aan mijn armen nu. Misschien ook een verklaring voor mijn gewicht (nu 64 kg) dat iets is toegenomen. Qua eten en dergelijke heb ik in ieder geval niets anders gedaan dan anders ook niet in de vakantie, uiteraard wel regelmatig een wijntje gedronken. Ik voel me echter prima zo, eigenlijk veel beter dan een maand voor de marmotte toen ik 60 kg woog. Dat ging niet lekker toen en ik heb er dan ook gelijk voor gezorgd dat ik voor de marmotte terug op 62 kg zat waardoor ik me gelijk weer een stuk sterker voelde. Nu lekker douchen en dan langzaam mentaal voorbereiden op mijn eerste werkdag. Morgen of overmorgen zit ik weer op de fiets is een beetje afhankelijk van het mooie zomerweer hier in Nederland.

zondag 10 augustus 2008

Korte intensieve training, 27.4 km, 48 minuten, 34.1 km/u

Er stond een stevige wind vandaag met flinke windstoten, je merkt gelijk dat de (kust)wind een stuk krachtiger is dan bijvoorbeeld de wind in de alpen. Daar kan het ook flink waaien maar hier is de wind voelbaar krachtiger. Ik besluit om er vandaag maar een korte intensieve training van te maken. Ik fiets een korte versie van mijn rondje in de polder wat net geen negen kilometer is. Ik hou de hartslag in de D2 zone en vol in de wind stijgt hij naar de D3 zone. In kan overal een redelijk goede snelheid aan houden ook vol in de sterke tegenwind hou ik hem steeds rond de 30 a 33 per uur. Alleen de laatste ronde als de wind nog sterker komt opzetten met vervelende windstoten zakt de snelheid zelfs even terug naar 25 a 26 per uur. Ik heb drie ronden gereden en de korte training zit er zo goed als op en ik fiets richting huis. Het gemiddelde ligt nog iets boven de 34 km/u. Als ik bij mij thuis de straat in fiets voelen de benen behoorlijk zwaar aan, de training op de polar had ik al gestopt maar ik besluit toch nog even een kilometer of vijf rustig uit te rijden. Ik fiets nog even langs mijn ouders die niet thuis blijken te zijn en test de camera van mijn nieuwe gsm even in een spiegel in de achtertuin. Nieuwe gsm een nokia N82 heeft een 5 megapixel camera zodat ik wat betere foto`s kan maken onderweg tijdens mijn trainingen en fietstochten.

zaterdag 9 augustus 2008

Duurtraining D1, 103 kilometer, 3 uur en 26 minuten, 30 km/u


Vandaag was het weer de hoogste tijd om op de fiets te stappen. Het is vanaf vorige week zaterdag geleden en de drang en de zin om te fietsen was echt niet meer te houden. Back to my roots, terug op mijn vaste rondje in de polder. Zo lang fiets ik natuurlijk nog niet maar op dit zelfde rondje trainde ik meer dan 15 jaar geleden ook al. Toen deed ik aan hardlopen en liep ik ook een paar keer per week mijn rondjes. Grappige is dat ik na al die jaren nog steeds een paar sporters tegen kom die toen ook al hun rondjes liepen in de polder. Het lopen heeft bij mij nu uiteraard plaats gemaakt voor het fietsen maar ondanks dat ik dat rondje wel kan dromen fiets ik gewoon nog steeds erg graag op dit stukje parcour. Vandaag een vrij rustige training voornamelijk in D1, in het begin valt de wind nog wel mee later op de middag neemt hij alleen maar toe. Na twee rondjes toeren en in gedachten verzonken schrik ik even als er plots een wielrenner naast me komt rijden, druipend van het zweet, hij haalt een diepe zucht en zegt: dat heeft even geduurd zeg eer ik u te pakken had. Hij is verbaasd als ik zeg dat ik het vandaag op het gemakje doe, serieus is dit voor u op het gemak? Later blijkt het een korpchef te zijn bij de politie in Lembeke (Belgie), snel raken we aan de praat over van alles en nog wat maar we praten voormakelijk over wielrennen. Hij vindt het allemaal erg interessant en fietst zelfs zo`n anderhalf uur dus een aantal ronden met me mee. Ik leg wat dingen uit over trainen en voeding en dergelijke en aandachtig neemt hij de informatie tot zich. De man die Frankie blijkt te heten heeft ook een flinke dosis humor dus ook de lachspieren worden vandaag wat getraind. We blijven steeds zo rond de 29 a 30 per uur rijden op het gemakje dus en Frankie die ook nog eens erg fanatiek blijkt te zijn kan het tempo ook goed volgen. Nog een rondje rij ik met u mee daarna ga ik richting huis want hij had al 85 kilometer op de teller staan en moest er zeker nog 30 a 35 naar huis, ik maak er een kort rondje van en zeg hem dat ik wel even mee fiets tot aan de afslag naar watervliet omdat hij de weg niet precies weet. Aangekomen bij de afslag bedanken we elkaar en Frankie roept nog "ik zie u nog wel eens" Ik fiets verder richting watervliet hij gaat rechtdoor richting huis. Via Watervliet fiets ik terug naar Philippine en daarna nog een klein rondje in de polder om aan de 100 km te komen. De wind is intussen echt flink toegenomen dus de hartslag stijgt regelmatig naar de D2 zone. Iets over vier in de middag kom ik weer voldaan thuis. Lekker gefietst !!!!! Als het weer het toelaat rij ik morgen weer een training van een paar uur.

donderdag 7 augustus 2008

Dubbel verslag glandon (sorry)

Excuses voor het dubbele verslag van de glandon hieronder. Ik kan hem helaas niet verwijderen anders raak ik de reacties steeds kwijt.

dinsdag 5 augustus 2008

Beklimming col du glandon, 76 km, 3uur en 4 minuten, 24.8 km/u


Zaterdag 2 augustus
Col du Glandon


De geplande klim van de galibier gaat niet door vandaag, mijn schoonvader voelt zich niet echt goed en we zouden de galibier samen doen vanaf de kant van de lautaret. Besloten om de glandon nog eens te beklimmen in mijn eigen tempo. Iets over half elf klik ik in de pedalen op weg naar bourg d’ oisan en druk de stopwatch in bij de start van de marmotte. Tijdens de marmotte reed ik vanaf daar 1 uur en 49 minuten tot op de top van de glandon. Kijken of ik in de buurt kan komen van die tijd en het liefst nog wat sneller indien mogelijk. Op het eerste stuk staat er vrij veel wind dus ik moet flink door trappen om zo`n 35 a 36 per uur aan te houden. Aangekomen in allemont weer de stuwdam op, wat sneller als anders zo`n 17 a 18 per uur. Daarna het stuk over de stuwdam zelf en dan kan ik aan ongeveer 23 kilometer klimmen beginnen. De eerste 7 kilometer klimmen gaan redelijk daarna wordt het een drama. Ik heb vandaag een enorme slechte dag, zo`n dag in de polder kan al erg zijn maar nu hier in de Alpen is het gewoon verschrikkelijk als het niet gaat. De hartslag keldert naar beneden dat is al een teken dat ik niet fit ben, de 170 slagen haal ik gewoon niet meer terwijl ik normaal altijd makkelijk tegen de 180 slagen kan fietsen. Ik heb nog een lange weg te gaan, ik ken de klim nu intussen erg goed en ik word er niet echt vrolijk van als ik zie waar ik nu nog maar ben. Op deze manier wordt het een lijdensweg, de benen willen ook al bijna niet meer. De tijd van de marmotte daar denk ik al lang niet meer aan ik zal blij zijn als ik de top fatsoenlijk haal vandaag. Ondanks mijn dramatisch slechte dag haal ik nog wel wat andere fietsers in die het presteren om nog langzamer te fietsen dan mij en ik word verbazingwekkend ook nog steeds door niemand ingehaald. Ik fiets toch echt maar amper 10 per uur op de steile stukken en soms zelfs nog trager. 1 uur 49 is intussen gepasseerd en ik moet nog 1.5 a 2 km fietsen tot de top. Dat laatste stuk kronkelt nog vervelend omhoog. Eerst een stuk afdaling en dan het laatste stuk, ik fiets iemand voorbij op de racefiets met een rugzak op die in mijn wiel blijft hangen. Ongeveer 12.5 km/u fiets ik omhoog en tot 500 meter voor de top blijft deze man in mijn wiel hangen met rugzak en al. Dat kan toch niet, ik verhoog de snelheid met 1 a 2 km/u en na een flinke hijgpartij van de man moet hij op de laatste 500 meter toch lossen. Mijn hartslag stijgt intussen toch ook weer tot 182 slagen dat valt nog niet tegen en de snelheid loopt op naar 14 per uur. Nog even links de bocht om en het laatste stukje naar boven. Ik sta weer op de top na 1 uur en 55 minuten maar wat een drama op deze manier, flink kapot terwijl ik tijdens de marmotte echt enorm fris boven kwam en 6 minuten sneller was. Kan gebeuren weer een off day dus ……….. Ik wacht niet te lang boven trek mijn windstopper aan en begin rustig aan de afdaling. Er staat echt enorm veel tegenwind in het begin waar ik zonder mee te trappen maar 38 km/u haal. Al snel moet ik weer een stukje klimmen pfffff op mijn lichtste verzet klim ik rustig omhoog. Ik kan weer gaan afdalen, lekker op het gemakje. Na een paar kilometer afdalen word ik ingehaald door een jonge vrij lange Nederlander (zo te zien aan zijn zwart/witte Nefit outfit) dat doet me deze keer niets en ik volg hem op wat afstand zodat hij nog net in zicht is. Na een heel stuk afdalen volgt er weer een steil stuk omhoog van 12 procent. De jonge renner blijft maar achterom kijken of ik nog in de buurt ben. Dat had hij nou niet moeten doen, ik besluit ondanks mijn enorme slechte dag wat door te fietsen tot op zon`20 meter van hem en blijf daar lekker zitten. Ik laat hem al die tijd lekker voor me zwemmen, intussen heeft hij al ontelbaar keren omgekeken waar ik zit maar ik hou hem op 20 meter. Driftig staand op de pedalen zwoegt hij zichzelf naar boven zijn klimsnelheid is niet super want ik rij maar 10 a 11 per uur op dit stuk en verlies amper een meter. We zijn boven en storten onszelf weer naar beneden met enorm veel tegenwind. Ik volg hem gewoon in de afdaling waar de snelheid even oploopt tot 76.8 km/u waar we flink voor moeten bijtrappen. Voor we de stuwdam bereiken moeten we weer een klein stukje klimmen, hij lijkt er nu wel een beetje door te zitten op dit stuk naar boven en al snel fiets ik naar zijn wiel. Ik blijf heel even in zijn wiel hangen en op de stuwdam zelf fiets ik hem voorbij 38 a 39 per uur vol in de wind. Ik kijk opzij en ik begroet hem met hoi, wat beantwoord wordt door de jongeman. Tot in allemont wat maar een klein stukje is blijft hij op zijn beurt in mijn wiel hangen. Ik steek mijn hand uit en knijp in mijn remmen. Mijn windstopper met lange mouwen moet echt even uit nu, ik heb het bloedheet gekregen en prop hem snel in mijn achterzak. De jongeman fietst verder en uiteraard zie ik hem niet meer terug. Vanaf allemont fiets ik toch weer redelijk door naar de camping die ik na precies 76 kilometer op de teller bereik. Ik ben flink kapot en heb echt even de tijd nodig om bij te komen. En zegt mijn schoonvader, hoe ging het? Dramatisch !! echt een zeer slechte dag maar toch nog wel een behoorlijke tijd gereden hoor 1 uur en 55 minuten vanaf bourg d’ oisan net geen 25 gemiddeld over 76 kilometer. Achteraf toch wel tevreden dat ik heb doorgezet om de top te bereiken na een douche en wat rusten voel ik me toch wel weer ok.

Beklimming col de Sarenne, 62.9 km, 3 uur en 2 minuten, 20.7 km/u


Donderdag 31 juli
Col de Sarenne


Gisteren eerst de sarenne met de auto beklommen omdat op de kaart wat stippellijntjes stonden langs het witte weggetje wat meestal een slecht wegdek betekend. Na verkenning tot de conclusie gekomen dat het een zeer mooie klim is met echt een schitterende omgeving maar met wel enorm flinke steile stukken. Mijn schoonvader ziet het niet zitten en gaat niet mee. Dit is een klim voor een triple dat is duidelijk en misschien heeft hij wel gelijk. Toch ga ik hem gewoon rijden ik zie er weer een leuke uitdaging in. Rond negen uur in de ochtend stap ik op de fiets en fiets richting briancon. Daarna linksaf en direct weer klimmen naar de voet van Les 2 alpes. Daar links aanhouden richting Mizoen. Bij Mizoen gelijk linksaf de sarenne op. De eerste meters zijn steil, enorm steil de polar geeft heel even 18 en 19 procent aan en daarna even 14 procent op het eerste stuk richting het eerste dorpje. De benen voelen gelijk goed en het gaat lekker. Ik geniet enorm van de klim en vooral van de omgeving die echt meer dan prachtig is. Het is erg stil vandaag en het geluid van de stromende riviertjes die naar beneden kabbelen is werkelijk een genot. Het stuk na het eerste dorpje is wat minder steil zo`n 7 a 8 procent en daar doe ik het rustig aan vooral omdat ik weet wat er nog gaat komen en ook omdat ik me voorgenomen heb om echt te genieten van deze klim. Na een kilometer of twee weer links aanhouden en weer verder omhoog. Het wordt weer steiler en de weg kronkelt prachtig omhoog met scherpe haarspeld bochten. Ik heb al behoorlijk wat geklommen en het gaat nog steeds erg lekker. Ik kom op het punt aan waar de klim weer steiler wordt. Gisteren zagen we hier de fietsers die de sarenne beklommen de voetjes even aan de grond zetten voor een korte rust periode. Voor mij is een klim bedwingen aan een stuk door, voeten aan de grond is voor mij een soort van opgeven. Opgeven komt voorlopig nog niet in mijn woordenboek voor. Ik heb het dan ook nog niet moeilijk dus de voetjes aan de grond is zeker niet nodig. Ik begin aan de laatste steile kilometers, het wegdek is intussen zeer slecht geworden maar het maakt me allemaal niet uit. Het is hier zo mooi dat het bijna vanzelf lijkt te gaan. Ondanks het vroege vertrek en het begin van de klim in de schaduw, schijnt de zon nu zonder compassie vol op mijn schedel. 36 graden in de zon en dat op dit tijdstip, de polar geeft regelmatig 12 en 13 procent aan en ik moet nu toch flink stampen op de pedalen. Ik ken de klim van gisteren en weet dat het nu niet ver meer is. Het einde is in zicht, het bordje geeft nog 200 meter aan. Boven krijg ik nog een applausje en een bravo van een Frans stelletje die aan het wandelen zijn. Ik zit nu op 1999 meter, dus de sarenne ligt zo`n 100 meter hoger dan de alp d’ huez waar ik zo naar toe moet om terug op de camping te komen. De hoogtemeter van de polar is blijkbaar niet precies goed gekalibreerd want deze geeft 1940 meter aan. Ik heb beloofd mijn vrouw te bellen als ik boven ben, geen bereik hier. Ik loop wat rond en heb gelukkig weer bereik en bel gelijk naar mijn vrouw. Ik sta al boven zeg ik, 1uur en 3 minuten. Erg goed zegt ze maar pas je wel op in de afdaling. Uiteraard zeg ik, de afdaling is inderdaad erg bizar. Een heel erg slecht wegdek en een advies snelheid (staat op een bordje) vitesse limitee 20 km/u. 20 vind ik wel extreem langzaam maar boven de 30 kom ik niet. De weg ligt vol putten, keien en grind en ook liggen er een paar diepe geulen van grote kasseien waar je doorheen moet met wat water er in. Kortom meer iets voor de mountainbike. Toch zie ik de lol er ook wel weer van in en mijn achtergrond van fietscrosser uit een ver verleden komt nu goed van pas. Na een stuk afdaling weer een stuk klimmen richting de alp d’ huez ook over het zelfde slechte wegdek. Weer een stukje naar beneden en ik sta aan de achterkant van de alp d’ huez. Ik fiets langs het gebouw van griffephotos over de rotonde naar de volgende rotonde. Dit is bekend terrein, laatste stukje van de tour de france finish. Nu rest nog de afdaling van de alp d’ huez. Eenmaal beneden even langs mijn vrouw bij het zwembad. Ik fiets nog een half uurtje uit ok. Net voor ik terug op de camping ben fiets ik mijn schoonmoeder voorbij die ook was gaan fietsen (klim naar de voet van les 2 alpes) douchen, eten en daarna nagenieten van de klim in het zwembad. Col de Sarenne echt een aanrader dus en zeker een van de mooiste beklimmingen die ik gefietst heb tot nu toe.

Beklimming alp d' huez, 13.3 km, 1 uur 2 minuten (tour de france finish)

Dinsdag 29 juli
Beklimming Alp D’ huez

Gisteren met zijn allen de marmotte per auto gereden, wel de afdaling van de croix de fer in plaats van de glandon. Na lang zoeken eindelijk ook eens twee marmotten in het echt gezien op de galibier.Vandaag moest het er toch maar weer eens van komen, de alp d’ huez beklimmen.
Met frisse tegenzin en knikkende knieën deze keer want de alp zit nog in mijn geheugen gegrift als “ verschrikkelijk klote ding” uiteraard was dit tijdens de marmotte na 160 km maar ik ben het nog steeds niet vergeten hoeveel pijn de alp mij toen heeft gedaan (haha) Rond half elf vertrek ik samen met mijn schoonvader en fietsen we 6 km warm alvorens we aan de alp beginnen. Een van de wat oudere fietsende heren van onze camping die met zijn vijven op vakantie zijn duikt gelijk van de camping de alp op. Ik zeg tegen mijn schoonvader dat ik die nog wel inhaal ergens op de alp. Na twaalf en een halve minuut arriveren we aan de voet van de alp en kunnen we eraan beginnen. Tot straks en succes zeg ik nog tegen mijn schoonvader. Het is mooi weer vandaag zo`n 25 graden dus zeker niet te warm. Ik laat de hartslag de eerste meters gelijk tot het omslagpunt stijgen. De bedoeling is om de alp normaal op te fietsen en als ik me goed voel flink door te rijden om de 57 minuten tot het fonteintje van de vorige keer te verbeteren. Toen fietste ik lang niet volluit, nu fiets ik gevoelsmatig harder maar later blijkt dit echter niet zo te zijn. Ik merk al snel dat het niet super gaat vandaag en dat ik tijdens de marmotte echt heb gepiekt met mijn vorm en conditie. De vakantiestemming en het goede leven hier in Frankrijk zorgen toch voor een iets mindere conditie. Ondanks het mindere gevoel besluit ik toch gewoon behoorlijk door te rijden. Hartslag zelfs bijna overal over mijn omslagpunt en na 5 km zelfs even 193 slagen per minuut, in bocht 11 passeer ik de wat oudere heer van de camping al en dat met 6 km infietsen vooraf. Ik fiets erg veel mensen voorbij en wordt zelf heel de klim nergens ingehaald. In de bochten schakel ik steeds 2 tandjes bij, wat ik de vorige keer niet deed en gebruik de bochten deze keer ook niet om te herstellen. Het lijkt een veel snellere tijd te worden als ik de bochten in een vrij snel tempo zie aftellen. Na bocht 1 zie ik toch al 54 of 55 minuten op de stopwatch. Vreemd, eigenlijk nergens een dipje gehad en in de bochten overal harder gereden als de vorige keer en toch als ik boven kom bij het fonteintje weer 57 minuten. Deze keer fiets ik door tot de officiële aankomst van de tour de france wat precies 2 kilometer verder is. Tunneltje door en weer verder klimmen, net voor ik de bocht naar rechts neem wordt ik voorbij gereden door mijn vrouw in de auto samen met mijn kinderen en mijn schoonmoeder. Nog een stuk klimmen nu boven de 20 per uur, mijn vrouw die gestopt is maakt nog even een foto, eerste rotonde over daarna over de 40 per uur een stukje naar beneden waar ik flink voor moet trappen en bij de volgende rotonde linksaf op naar de officiële finish die weer bergop is. Even nog op het buitenblad maar toch maar snel terug naar het binnenblad. Na 1 uur 2 minuten en 34 seconden passeer ik de finish. Niet tevreden over mijn tijd maar wel een voldaan gevoel omdat ik nergens ben ingehaald. Zo slecht zal het dan toch wel niet zijn, en de meeste houden het voor gezien bij het fonteintje op alp D’ huez wat dus 2 kilometer korter is. Toch rijden er gelukkig ook nog mensen door tot de officiële finish en mijn vrouw is intussen ook aangekomen bij de eindstreep. We herkende je deze keer gelijk zei mijn vrouw, er was niemand die zo debiel hard reed op dat laatste stuk naar boven. Ik dacht dat je het deze keer rustig aan zou doen zei ze, was inderdaad de bedoeling maar je weet dat ik dat niet kan. We wachten op mijn schoonvader die ze voorbij waren gereden met de auto in bocht 7. Na ongeveer 21 minuten zien we in de verte op de rotonde iets blauws aankomen. Staand op de pedalen met nog een eindsprint in de benen. Is dat Johan, ik zeg volgens mij niet die staat toch nooit op de pedalen. De fietser nadert en inderdaad het is mijn schoonvader die er nog een eindsprintje uitperst. Na 1:24 passeert hij de officiële tour de france finish. Goed gedaan, even uitpuffen en terug naar beneden. Eerst even naar foto Breton waar mijn vrouw de foto`s afhaalt die ik besteld had van afgelopen marmotte. De foto`s zijn prachtig geworden echt superscherp. We rijden terug naar het fonteintje en ploffen neer op een terrasje voor een coca cola. Toch beiden weer voldaan na het fietsen van de alp. Daarna rustig naar beneden terug naar de camping, om te dalen is de alp zeker geen mooie afdaling, veel te veel auto`s onderweg die je haast niet voorbij komt en veel te veel bochten dus te veel remmen. Na 17 minuten sta ik terug beneden en fiets ik de camping op. Mijn tijd verbeteren zal waarschijnlijk voor volgend jaar zijn. Er is nog genoeg te verbeteren, mijn duurvermogen is dik in orde maar de kracht kan nog stukken beter. De klimsnelheid moet nog omhoog vind ik daar zit gewoon de meeste winst in, het afdalen gaat erg goed. Dus volgend seizoen nog veel meer krachttraining dan kan ik nog een stap voorwaarts maken.

Beklimming les 2 Alpes, 44.8 km, 1 uur 47 minuten, 25 km/u

Zondag 27 juli
Beklimming Les 2 Alpes

Gisteren begon de dag met prachtig weer,in de namiddag begon het helaas te regenen. Het regenen stopte pas tegen een uur of tien in de avond. De temperatuur daalde daardoor flink. Vandaag staat de beklimming van Les 2 Alpes op de planning, mijn schoonvader heeft deze klim vorige week al gedaan dus fiets ik hem vandaag alleen. Met een maag die wat van streek is vertrek om iets over elf in de ochtend. De eerste 4 kilometers zijn vlak, na de afslag naar links begint het gelijk flink te stijgen en is het klimmen dus begonnen. Het stijgingspercentage op de polar geeft tussen de 8 en 9 procent aan en de snelheid is met zo`n 14 a 15 per uur behoorlijk. Zoals altijd blijf ik rond mijn omslagpunt fietsen. De maagpijn verdwijnt gelukkig snel maar gevoelsmatig heb ik vandaag geen topdag. Als het iets minder steil wordt zo`n 5 procent, stijgt de snelheid boven de 20 per uur. Er volgt een stukje afdaling en ik kom nog door een tunnel alvorens ik aan de officiële klim van les 2 alpes kan beginnen die ik na 13.3 kilometer fietsen bereik. Het bordje geeft 9 km aan tot de top en ik fiets in hetzelfde tempo en aan de zelfde hartslag verder. Het is iets steiler als de aanloop naar deze klim zo rond de 9 a 10 procent. Verder heb ik niet meer naar het stijgingspercentage gekeken maar het is zeker niet overal 10 procent. Hij loopt eigenlijk gewoon erg lekker dus ik schat dat er veel stukken in zitten van rond de 6 a 7 procent. Het is een mooi brede weg en het is vrij rustig op de klim. In de aanloop heb ik wel al wat mensen gepasseerd en op les 2 alpes passeer ik ook al snel wat fietsers. De bochten tellen af van 10 naar 1, een soort mini alp d’ huez. De snelheid zakt nergens onder de 12 en op de meeste stukken fiets ik tussen de 13 a 14 per uur. In de verte zie ik drie fietsers rijden, Ik rij er gewoon in hetzelfde tempo naar toe. Net voor een bocht (weet niet meer welke) fiets ik ze voorbij en merk dat er iemand aanpikt. Ik kijk verder niet achterom en fiets nu stevig door. Een bocht verder kan ik naar beneden kijken en zie daar de drie fietser rijden maar nu niet meer bij elkaar. Het aftellen van de bochten is begonnen bocht 4, 3, 2 en op weg naar bocht 1. Het stijgingspercentage lijkt de laatste bochten een beetje hetzelfde. Naar bocht 1 nog even een tandje bij en de hartslag stijgt even naar de 190 slagen per minuut. Bocht 1 is voorbij en ik verwacht nu snel aan de top te komen. Dit laatste stuk blijkt langer dan ik had verwacht het blijft maar stijgen. Het einde is in zicht, de weg is weer vlak en voor het office de tourisme stap ik af en ga ik even op een bankje zitten. Een minuut of 5 later komt de eerste van de drie fietsers boven, en weer wat minuten later de volgende twee. Het blijken belgen te zijn, ze zijn erg blij dat ze de top hebben bereikt en feliciteren elkaar. Daarna zegt de grootste van de drie dat hij even in het wiel was gaan hangen van diene rappe die naar boven reed “wijzend naar mij” toch altijd leuk haha maar dat mijn tempo toch echt te rap was. Ik maak even een praatje met die jongens die op een camping blijken te staan vlak bij de col de lautaret. Ik vraag of ze de galibier al hebben beklommen, nee nog niet we staan hier nog maar van gisteren. Dat is pas echt afzien zeg ik vanaf valloire, verschrikt kijken ze me aan want les 2 alpes was voor hun blijkbaar al een bittere pil. Moet je zeker eens doen zeg ik, zeker omdat het voor jullie niet ver is vanaf de lautaret. Ik wens ze succes en trek mijn windstopper aan voor de afdaling. Mooie weg om af te dalen maar ik doe het rustig aan, nog een stukje klimmen en de laatste 4 kilometer vlak rij ik nog wel even flink door. Mooie klim en weer een ervaring rijker. 25 km/u gemiddeld zie ik op de polar als ik op de camping aankom. Lekker gefietst en op naar de volgende klim……..

Beklimming col du glandon, 77.1 km, 3 uur 46 minuten, 20.5 km/u

Vrijdag 25 juli
Beklimming col du Glandon

De verkoudheid is gelukkig bijna achter de rug. Vandaag samen met mijn schoonvader de col du glandon beklommen. Na vertrek vanaf de camping naar de start van de marmotte in Bourg d’ Oisan zodat ik de tijd kan klokken tot op de top van de glandon. Net als bijna altijd staat er een stevig windje richting Allemont. Het weer is fantastisch vandaag, erg warm maar echt last hebben we niet van de warmte. Na het beklimmen van de stuwdam (deze keer op het binnenblad) richting het begin van het echte klimwerk. We gaan eraan beginnen, eerst een stuk klimmen en daarna weer even een stukje naar beneden. Hierna een lang stuk dat steeds tegen de 10 procent stijgt op de polar. Ik blijf heel de klim bij mijn schoonvader en doe het dus op het gemakje. Ik heb nu alle tijd om eens goed om me heen te kijken en te genieten van de prachtige omgeving. De glandon is echt een prachtige klim. Op de steile stukken zakt de snelheid naar zo`n 8 per uur, ik rij op de steile stukken eens niet op 39/29 maar 39/26. Onderweg maak ik wat foto`s met mijn gsm, we worden verrast door een passerende Seat. Hé daar wisten we niets van, Mijn vrouw, schoonmoeder en de kinderen hebben toch besloten om ons te volgen om wat foto`s te maken en wat te filmen onderweg. De klim is lang, erg lang, het voordeel van de glandon is wel dat er redelijk wat rust punten in zitten. Stukjes afdaling en wat stukken aan zo`n 4 procent. Deze klim ligt mij erg goed, tijdens de marmotte heb ik het hier ook niet moeilijk gehad en ook nu gaat het me erg makkelijk af. Wel lastig om niet in je eigen tempo te kunnen klimmen maar des te meer geniet ik van de omgeving. Op de vlakkere stukjes zeg ik steeds “ff drinken nu” en na een uur fietsen is het tijd voor een gelletje. Intussen zijn we onze familie al een aantal keren gepasseerd die om de zoveel tijd aan de kant staan om ons aan te moedigen. Het zwaarste gedeelte van de klim zit er nu wel op, mijn schoonvader had het op een aantal stukken redelijk lastig maar fietst ondanks dat gestaag door. Ik kijk op de stopwatch en de 1:49 (mijn tijd van de marmotte) is intussen al een aantal minuten gepasseerd. Het is zeker nog een paar kilometer klimmen maar het gaat zeker goed komen. Uiteindelijk zie ik in de verte de top van de glandon, je ziet het weggetje van uit ons oogpunt prachtig naar boven kronkelen. Daar moeten we naartoe zeg ik tegen mijn schoonvader. Het lijkt niet eens zo ver meer maar ik weet dat het nog een behoorlijk eind is. Voor we het weten zitten we echter op het laatste stuk waar toch ook weer redelijk wat steile stukken inzitten. In de verte zie ik onze familie staan en ik zwaai alvast, ze zien ons van ver aankomen. Nog een bocht naar links en dan de laatste meters naar boven. Hier lagen de matjes voor de tijdmeting van de marmotte zeg ik tegen mijn schoonvader. Het is gelukt, we zijn op de top aangekomen en hebben er precies 2 uur en 27 minuten over gedaan. Even voel ik wat pijn in mijn rechterknie, en weet eigenlijk wel waardoor het komt. Iets te zwaar naar boven gereden aan een te lage snelheid, gelukkig verdwijnt de pijn snel. Een goede prestatie van mijn schoonvader want 23 kilometer klimmen is zeker geen kattepis. Dat is er weer een die je er bij kunt schrijven zeg ik. Mijn vrouw en schoonmoeder maken nog wat foto`s bij het bord op de top om onze prestatie tot in de eeuwigheid vast te leggen en daarna trekken we onze windstopper aan om te beginnen aan de afdaling. Ik geef nog wat tips voor de afdaling en we komen tot de conclusie dat mijn schoonvader zijn remgrepen veel te hoog staan zodat afdalen in de beugels erg lastig wordt. Ik stort mezelf naar beneden en zoals ik al eerder zei vind ik het afdalen echt fantastisch om te doen. Even tik ik de 77.6 km/u aan echt gaaf daarna doe ik het wat rustiger aan en wacht even op mijn schoonvader. Op de terugweg moet er ook nog wat geklommen worden zelfs weer even een stuk van 12 procent maar het gaat gelukkig allemaal goed. Van allemont nog even flink doorfietsen naar Bourg D’ Oisan om daar op een terrasje een welverdiende coca cola naar binnen te werken. Er staan 77.1 km op de teller, tevreden en nog nagenietend van de prachtige klim fietsen we terug naar de camping om niet veel later te beginnen aan de barbecue met een glaasje wijn. Wat is het leven toch mooi in Frankrijk
.

Etappe tour de france aankomst alp d' huez

23 juli tour de france (alpe d’ huez)

Gisterenavond al een bijzonder leuke avond gehad aan de voet van de alp d’ huez. Ongelooflijk wat een feest en enkel en alleen maar omdat er auto`s, campers, motors en fietsers naar boven rijden. Ook “de duivel” bekend van tv tijdens zowat alle etappes staat toevallig voor onze neus met zijn busje, en hij ligt in een houten kistje vlak voor het begin van de klim. Iedereen herkent de duivel en hij gaat maar al te graag met iedereen op de foto. Het is een enorm lawaai van muziek, toeterende auto`s en een schreeuwende menigte. Na een aantal uren genieten van dit bijzondere tafereel gaan we terug naar de camping. We kijken nog even naar de avond etappe van Mart Smeets en gaan daarna naar bed. Het was nog lang onrustig op de Alp, zowat de hele nacht werd er gefeest en getoeterd. Om acht uur de wekker gezet, douchen, ontbijten en om negen uur met zijn allen met stoelen en de benodigde voeding en drank de Alp d’ huez op richting bocht 20. Veel verder heeft niet veel zin zeker niet met de kinderen. Vanaf de eerste meter de we lopen op de Alp is het enorm druk. Alles loopt en fietst naar boven en er rijden ook nog steeds ontelbaar veel auto`s naar boven. Mijn oudste dochter houd er een moordend tempo op na naar boven, een prachtig gezicht zo klein meisje die zowat iedereen voorbij loopt. Ik kan haar maar net bij houden met al de bagage op mijn rug. Mijn schoonvader volgt en de rest is gelost (haha) eenmaal aangekomen in bocht 20 vinden we gelijk een mooi plekje en we zetten onze stoelen neer en ploffen de zware bagage eindelijk op de grond. De uren die volgen zijn ook geweldig, we hebben ons geen minuut verveeld. Constant rijden er fietsers zwoegend naar boven op de alp . Michael Boogerd merken we jammer genoeg net iets te laat op, hij is net voorbij en al we boven ons kijken naar de weg na bocht 20 vangen we nog net een glimp van hem op. Ook de gek verklede hollanders (als oranje sinterklazen bijvoorbeeld) zijn natuurlijk weer aanwezig op deze Hollandse berg maar ook de kangaroes op de rug van een aantal fietsers was een prachtig gezicht. Dan de tour caravaan, ook weer een groot feest en mijn schoonvader, schoonmoeder en de kinderen vangen van allerlei dingen (sleutelhangers, petjes, zelfs wielershirts enzovoort) die weg worden gegooid vanuit de tour caravaan. De spanning stijgt op een tv aan de overkant van de fanclub van Gerolsteiner zien we dat de renners er aan zitten te komen. Voor we het weten is er nog maar iets meer dan een anderhalve meter over voor Carlos Sastre die ons als eerst passeert i n een enorm tempo. Daarna de achtervolgers met oa. Cadel Evens, de gele trui frank Schleck en iets later Dennis menchov die al een gat heeft laten vallen op deze groep. Degene die daarna volgen rijden al beduidend minder hard naar boven. Een iets groter peleton gaat nog redelijk maar de renners daarna kruipen ook zowat naar boven. Je ziet ze lijden en ze zweten echt enorm. Het is voorbij, wat een prachtige belevenis echt een onvergetelijke dag voor iedereen.
We verzamelen onze spullen en we lopen terug naar beneden. Net voor bocht 21 komt de bezemwagen naar boven met daarvoor nog een renner, moederziel alleen. Hij moet nog wel heel ver, zijn lijdensweg moet enorm zijn. Eenmaal beneden aangekomen snel onder een heerlijke douche en daarna aan de spaghetti. Superdag die we niet snel zullen vergeten.

Beklimming Col d' ornon, 50.5 km, 1 uur 56 minuten, 26 km/u

22 juli beklimming col d’ ornon
Helaas wat grieperig de eerste twee dagen van de vakantie dus niet kunnen fietsen. Vandaag weer voor de eerste keer op de fiets en samen met mijn schoonvader richting Allemont om de stuwdam even op te klimmen. Fit zijn we allebei niet, neus verstopt en drukkende pijn op het voorhoofd. Toch besluiten we na rechtsomkeer gemaakt te hebben op de stuwdam richting de col d’ ornon te rijden. Een mooie klim met een gemiddeld stijgingspercentage van 6,6 procent. Na een stuk op het vlakke met flinke tegenwind beginnen we aan de klim van ongeveer 10 kilometer. De benen voelen zoals altijd gewoon goed aan en het tempo is ook zeker ok, de hartslag stijgt echter snel naar de 180 slagen en zelfs wat hoger. Toch fiets ik door aan een lekker tempo, mijn schoonvader fietst op zijn eigen tempo omhoog. Na een aantal kilometers haal ik de eerste fietser in die gevolgd wordt door zijn vrouw in de auto die wat bochten vooruit rijdt om daarna wat foto`s van deze fietser te maken. Op het minder steile stuk op het buitenblad, de snelheid loopt op tot zo`n 24 per uur. Er zit zelfs een kort stukje afdaling in deze klim. De hartslag blijft vrij hoog maar ik heb zeker het gevoel dat ik nog lang niet maximaal fiets. Het klimmen gaat ondanks de flinke verkoudheid eigenlijk gewoon goed, een paar kilometer verder zo`n 2,5 km van de top haal ik weer wat fietsers in. Onder weg kom ik de vrouw in de auto nog een paar keer tegen en elke keer lacht ze als ik voorbij fiets. De top is in zicht nog een stuk vals plat en ik zie het bordje van de col d’ ornon. Ik stop bij het café boven op de top en klok 38 minuten en 12 seconden over de gehele klim en wacht op mijn schoonvader. Het is behoorlijk koud en er staat veel wind dus ik trek mijn windstopper alvast aan. Na een kwartier wordt ik wat ongeduldig en probeer mijn schoonvader te bellen (geen bereik) nog even wachten dan maar. Intussen zie ik in de verte iets geels aan komen, het is de fietser die gevolgd werd door zijn vrouw. Hij stopt een paar honderd meter voor de top waar zijn vrouw driftig staat te zwaaien. Hij blijkt niet precies te weten waar het einde van de klim is. Na een telefoontje van zijn vrouw (die blijkbaar wel bereik heeft) ziet hij haar en fietst hij het laatste stuk naar boven. Eenmaal boven maak ik even een praatje met hem en beiden zijn we het erover eens dat het een mooie klim is en niet echt lastig. Ik besluit nu toch maar naar beneden te fietsen op zoek naar mijn schoonvader. Na een paar honderd meter afdalen kom ik hem tegen. Hij had ook al even staan wachten omdat hij niet wist tot waar de klim precies liep. We rijden terug naar de top en in het café drinken we een lekkere coca cola, uit de wind heerlijk in de zon. Daarna weer op de fiets voor de afdaling, het afdalen gaat me nu echt supergoed af en ik begin het ook echt leuk te vinden nu. Beneden aangekomen dus weer een paar minuutjes wachten en daarna fietsen we gezamenlijk weer naar de camping. Ondanks dat we beiden zeker niet fit waren vandaag erg lekker gefietst en achteraf merken we zelfs dat we wat opgeknapt zijn van ons fietstochtje.